تو هنوز زنها و بچه ها را  در خرابه اسکان نداده ای ، هنوز اشگهایشان را نسترده ای ، هنوز ارامشان نکرده ای و هنوز گرد و غبار راه از سر و  رویشان نگرفته ای که زنی با ظرفی از غذا وارد خرابه می شود و به تو سلام می کند و ظرف غذا را پیش رویت می نهد . بوی  غذای گرم در فضای خرابه می   پیچد و توجه کودکانی را که مدتهاست جز نان خشک نچشیده اند و جز گرسنگی نکشیده اند را به خود جلب می کند . تو زن را دعا می کنی و ظرف غذا را پس میرنی و به زن میگویی :« مگر نمی دانی که صدقه برما حرام است ؟» زن می گوید بخدا که این صدقه نیست . نذری است که بر عهده من که هر غریب و اسیری را شامل می شود .تو می پرسی که :« این چه عهد و نذری است؟»

و او توضیح میدهد :« در مدینه زندگی میکردیم  و من کودک بودم که به بیماری لاعلاجی گرفتار شدم . پدرو مادرم مرا به خانه فاطمه بنت  رسول الله بردند تا او و علی برای شفای من دعا کنند. در این هنگام پسری خوش سیما وارد خانه شد . او حسین فرزند آنها بود .علی اورا صدا کرد و گفت :« حسین جان دستت را بر سر این دختر قرار بده و شفای اورا از خدا بخواه . حسین دست بر سر من گذاشت ومن بلافاصله  شفا یافتم . آنچنان شفا یافتم که تا کنون به هیچ بیماری مبتلا نشدم . گردش روزگار مرا از مدینه و آن خاندان دور کرد و در اطراف شام سکنی داد. من از آن زمان نذر کرده ام که برای سلامتی آقا حسین به اسیران و غریبان احسان کنم تا مگر جمال آن عزیز را دوباره ببینم . تو همین را کم داشتی زینب ! که از دل صیحه بکشی و پاره های جگرت را از دیدگانت فروبریزی . و حالا این سجاد است که باید ترا آرام کند و این کودکانند که باید به دلداری تو بیایند . تو در میان ضجه ها و گریه هایت به زن میگویی :« حاجت روا شدی ، من زینبم ! دختر فاطمه و علی و خواهر حسین ، و این سر که می بینی برسر دارالاماره نصب شده ، سرهمان حسینی است که تو دنبالش میگردی ، و این کودکان فرزندان حسین اند . نذرت تمام شد و کارت به سرانجام رسید .» زن نعره ای از جگر می کشد و بیهوش بر زمین می افتد ، و تو اشگهای مدامت را بر سر و صورت او می پاشی ، پیش پیکر نمیه جان او زانو میزنی ، زن به هوش می آید ، گریه می کند ، زار میزند ، گیسوانش را می کند ، بر سر و صورت می کوبد و دوباره از هوش میرود ..... و باز به هوش می آید ، خود را بر خاک می کشد ، بر پای کودکان بوسه میزند ، خاک پایشان را به اشگ چشم میروبد و باز ازهوش میرود . آنچنانکه تو ناگزیر میشوی دست از تعزیت خود برداری و به تیمار این زن غریب بپردازی ......  

تو هنوز خود را نیافته ای و کودکان هنوز تداعی این خاطره جگر سوز فارغ نشده اند که زنی دیگر با کوزه آبی در دست وارد خرابه می شود ....چهره این زن اما ، برای تو آشناست . او ترا به جا نمی اورد ، اما تو خوب او را به یاد می آوری . چهره او از دوران کودکی یادت مانده است؛ زمانی که به خانه مادرت زهرا می آمد و برای کمک به کارهای خانه ، به مادرت التماس میکرد ...... 

آن زن دختر کوچک و دوست داشتنی و شیرینی را در ذهن دارد به نام زینب ، که هبر به خانه فاطمه میرفته ، سراپای او را غرق بوسه میکرده و او را در آغوش می گرفته و قلبش التیام میگرفته ، آنچنانکه تا سالها کمک به کارخانه را بهانه میکرده تا با محبوب کوچک خود تجدید دیدار کند و از آغوش او التیام بگیرد . او واله و سرگشته زینب بود ، اما حوادثی او را از مدینه دور کرده و دست نگاهش را از جمال زینب کوتاه ساخته ، و برای اینکه خدا عطش اشتیاق او را به زلال وصال زینب فرو بنشاند ، عهد کرده که عطش غریبان و اسیران و در راه ماندگان را فرو نشاند .

او باور نمی کند تو زینبی ! و چگون ممکن است آن عقیله ، آن دردانه و عزیز کرده قوم و قبیله اکنون ساکن خرابه ای در شام شده باشد ؟؟!! چگونه ممکن است بانوی بانوان عالم رخت اسیری برتن کرده باشد ؟؟!!انکار او و نقل خاطرات او ، تنها کاری  که می کند   مشتعل کردن آتش عزای تو و بچه هاست